تامین مالی مالی بین المللی پس از رفع تحریم ها (سرمقاله پیمان مولوی در روزنامه صمت)
1400/02/12
تامین مالی مالی بین المللی پس از رفع تحریم ها
بعد از برجام سیل شرکتهای خارجی به ایران سرازیر شده بود و همه شرکتهای ایرانی امیدوار به دریافت وام های بین المللی و یافتن شرکای خارجی، حتی بین اروپایی ها رقابت بود و به شخصه در حوزه کشاورزی رقابت هلندی ها و اسپانیایی ها را کاملا میدیدم.
اما این هیجان زودگذر فروکش کرد و جای خود را به داده و عدد و رقم داد، دقیقا انجایی که ما به مشکل می خوریم و خوردیم.
درک درستی از مکانیز فاینانس و الزامات و پیش نیازهایش وجود نداشت و جالب بود که خود بزرگ پنداری بعضی از اعضای هیات مدیره شرکتهای ایرانی بیشتر شبیه به طنز بود.
فکر کنید نماینده یک گروه بانکی ژاپنی با ۲۲۰۰ میلیارد دلار بنیه مالی جلوی شما نشسته و شما از قدرت معدنی ایرانی می گویید و پروژه ۵۰ میلیارد دلاری اش، او می پرسد که ۲۰٪ اورده شما بیاورید و مابقی را سندیکای بانکهای ژاپنی! طرف ایرانی با غرور می گوید برای پروژه های معدنی ایران صف کشیده اند!
همین نوع برخورد و گفتمان در پتروشیمی و حوزه نیرو نیز وجود داشت ، و البته بگذریم از مخالفان سینه چاک سرمایه گذاری خارجی و حضور شرکتهای بزرگ نفتی در ایران و IPC.
شرکتهای ایرانی (البته نه همه شان) حتی یک طرح توجیهی قابل قبول بانکی بین المللی درست و درمان را ارایه نمی دادند، یادم می اید حتی صورتهای مالی فارسی را به بانک اکو فرستاده بودند!
این بار چگونه خواهد بود؟
آیا آمادگی وجود دارد؟
آیا درکی از سیستم رتبه اعتباری بین المللی و سازمان همکاری داریم؟
آیا درکی از اینکه ساچه (موسسه اعتبار صادراتی ایتالیا) خود وام نمی دهد داریم؟
آیا می دانیم که یک نوع وام که برای کشورهای با ریسک بالا در ابتدا ارایه می شود وام تامین کالاست؟
آیا صورتهای مالی نزدیک به استاندارد IFRS تهیه می کنیم؟
آیا بسته سرمایه پذیری در حد استاندارد متوسط داریم؟
آیا مذاکرات تخصصی تامین مالی را می خواهیم خود انجام دهیم یا نیاز به مشاوران بین المللی را لحاظ می کنیم؟
همه اینها سوالاتی است که بدون جواب بدانها نمی توانیم در صورت رفع تحریم مجدد، در تامین مالی بین المللی موفق باشیم
ادامه دارد