گفتگو دکتر پیمان مولوی در رابطه با صندوق ضمانت صادرات (صادرات مینگرد)
1398/11/15
آقای مولوی، شما از منظر کسی که از خارج از صندوق ضمانت صادرات به بحث صادرات مینگرد به نکاتی اشاره کنید.
مولوی: چند نکته وجود دارد؛ نکتة اول اینکه باید تکلیفمان را با صادرکننده و صادرات روشن کنیم؛ اگر میخواهیم صادرات رونق یابد باید ابزارهای آن را تقویت کنیم. در تمام دنیا و در اقتصادهای مختلف از جمله لیبرالی و کپیتالیستی که کامل و بازار آزاد هستند تا کشورهایی همچون چین که سرمایهگذاری دولتی دارند و دولت نقش سرمایهگذار اصلی را دارد و کشورهایی همچون اسکاندیناوی، ترکیه، برزیل و روسیه ابزارهای توسعۀ صادرات، ساز و کاری دارند و ما نیز از آن الگوبرداری کردهایم.
با مطالعة تاریخ متوجه میشوید که «جیم بلک» رئیس بانک جهانی به آقای ابتهاج پیشنهاد داد به این دلیل که اقتصاد ایران بیپول است یک صندوق و بانک توسعهای ایجاد کند. همة ابزارها از جمله صندوق ضمانت صادرات که بعدها اضافه شدند جزو همان زنجیرهای بودند که باید ایجاد میشدند. بانک توسعۀ صادرات و بانک توسعة صنعت و معدن نیز از همان زمان باقی ماندهاند.
حال سؤال این است که ما چه اقداماتی انجام دادهایم و دنیا چه اقداماتی انجام دادهاند؟ اولاً در ایران فقط صندوق ضمانت صادرات داریم در حالی که واردات نیز به ضمانت نیاز دارد و همه جای دنیا صندوق ضمانت صادرات و واردات وجود دارد؛ بنابراین تفکیک واردات از صادرات خلقالساعه است؛ مثلاً من میخواهم محصولی را صادر کنم؛ اما بخشی از مواد اولیة محصول من وارداتی است؛ اگر دچار مشکل شد چه کسی میخواهد آن را ضمانت کند؟ بنابراین این گفتار از همان ابتدا به اشتباه رایج شد و آن هم به دلیل عدم درک این سیکل است؛ چون بسیاری از محصولاتی که صادر میکنیم قسمتیاش مواد معدنی یا وارداتی است که نیاز به حمایت و ضمانت دارد.